Υποδομές : μηδέν! Προσπάθεια : μηδέν! Ενδιαφέρον : μηδέν και αυτό! Παρ’όλα αυτά περηφανευόμαστε και χειροκροτούμε κάθε φορά που κάποιος αθλητής μας ανεβαίνει στο βάθρο φορώντας την γαλανόλευκη στο στήθος και δεν καταλαβαίνω το λόγο καθότι σαν χώρα έχουμε υπάρξει αμέτοχοι στην προσπάθεια και την επιτυχία αυτή.
Ο πρωταθλητισμός αργοπεθαίνει καθημερινά. Ίσως υπάρχουν ελπίδες σωτηρίας αλλά αν δεν σημειωθούν δραστικές αλλαγές σύντομα, θα μπορούμε να μιλάμε για βέβαιο θάνατο.
Να ξεκινήσω με τους αθλητές που θυσιάζουν τη ζωή τους και την καθημερινότητα τους προσπαθώντας για καλύτερα αποτελέσματα και διακρίσεις τόσο σε ομαδικό όσο και σε ατομικό επίπεδο και πλέον έχουν ξεχάσει τι χρώμα έχουν τα ευρώ!! Μόνο συνεχείς υποσχέσεις για ξόφληση των χρημάτων που δικαιούνται, οι οποίες δυστυχώς δεν γεμίζουν τις τσέπες τους. Ωστόσο τους αναγκάζουν με έμμεσο τρόπο να παρατήσουν αυτό που έχουν μάθει να κάνουν από παιδιά και αγαπάνε και να βγούνε ξαφνικά, διανύοντας την 2η και 3η δεκαετία της ζωής τους, στον πραγματικό κόσμο και να ψάξουν κάτι καινούριο που θα τους εξασφαλίσει τα προς το ζην.
Βαδίζοντας σε αυτούς τους ρυθμούς ο πρωταθλητισμός θα φτάσει να γίνει προνόμιο των πλουσίων και οι υπόλοιποι θα πρέπει να αρκεστούμε απλώς στον αθλητισμό και να αφήσουμε όνειρα και φιλοδοξίες κατά μέρος.
Να συνεχίσω τώρα με τις υποδομές και τις εγκαταστάσεις που είναι ανύπαρκτες ή επιπέδου τριτοκοσμικών χωρών. Ακόμη πληρώνουν οι έλληνες πολίτες τις φαντασμαγορικές ολυμπιακές μας εγκαταστάσεις όπου η βρωμιά τους και ή εικόνα της εγκατάλειψης τους δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνα τα γήπεδα και τα αθλητικά κέντρα εξωτερικών προδιαγραφών με τα οποία διαφημίζαμε τη χώρα μας. Αυτό είναι μια γενική εικόνα του αθλητισμού σήμερα στην Ελλάδα αλλά εγώ θα πάρω θέση για τα κολυμβητήρια των οποίων την πορεία και βιώνω καθημερινά.
Σε μια ολόκληρη Θεσσαλονίκη, υπάρχουν ουσιαστικά δυο πισίνες που φιλοξενούν τις πρωταγωνιστικές και αγωνιστικές κατηγόριες της κολύμβησης και του πόλο. Τον τελευταίο καιρό φημολογείται έντονα πως το ένα από τα δυο κολυμβητήρια θα βάλει λουκέτο γιατί λόγω χρωστούμενων χρημάτων δεν μπορεί να συντηρηθεί και έτσι θα διακοπεί η παροχή του αερίου με αποτέλεσμα το νερό να παγώσει και να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι πισίνες. Η ιστορία όμως μάλλον δεν θα μείνει σε απλή φημολογία. Οι περικοπές έχουν ήδη ξεκινήσει. Σήμερα το πρωί, για λίγα δευτερόλεπτα ‘’χάθηκα’’ και νόμιζα πως αντί για την πισίνα που μπαίνω εδώ και 20 χρόνια, βρέθηκα σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Όχι δεν έκανα εγώ λάθος, αλλά το έντονο πράσινο χρώμα της πισίνας με έκανε προς στιγμή να μπερδευτώ!!!!!
Τα συμπεράσματα λοιπόν είναι δικά σας…
Ελπίζω μόνο φέτος να μην υπάρξουν πολλές συμμετοχές ξένων αθλητών στους διεθνής αγώνες στην πόλη μας τον Δεκέμβριο, ούτε και πολλές συμμετοχές ξένων ομάδων σε ενδεχόμενα τουρνουά υδατοσφαίρισης γιατί ‘’η αθλιότητα’’ μας, ας μου επιτραπεί η έκφραση, θα ξεφύγει από τα όρια των συνόρων μας και μετά άντε να υπερασπιστούμε αυτό το κράτος…
Ας βάλει ο Θεός το χέρι του όσο είναι ακόμη καιρός!
Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010
Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010
Il nuoto... è una passione....
Il nuoto... è una passione.
Fino a quando si può nuotare? ‘’Per tutta la vita’’, sarebbe la risposta ideale per me.
Mi dispiace ma viviamo in paesi dove non ci sono gli incentivi e le infrastrutture per l’atletica professionale e siamo obbligati a smettere di praticare il nuoto che per noi non è solo uno sport come gli altri ma un modo di vivere.
C’e un momento in cui tutti dobbiamo pensare che vogliamo fare nella nostra vita. Per me è stato difficile capire che non posso piu fare tre allenamenti ogni giorno, ora che ho 23 anni e non ho un lavoro sicuro per il futuro. Per dire la verità faccio ancora due allenamenti ogni giorno ma so che non posso vincere qualcosa di più. Lo faccio perche non posso pensare alla mia vita senza il nuoto. Ma ho dato una priorità anche ad altre cose come una laurea e un lavoro fisso. Purtroppo non possiamo vivere con questo sport come fanno i calciatori, per esempio.
Sarebbe più facile se fossimo in un paese che avesse la forza,la capacità di proteggere i nostri atleti. Ma ora siamo soli e limitati dalla mancanza di infrastrutture e sicuramente ci aspetta una vita abbastanza difficile.
Quindi forse non possiamo fare tutto quello che abbiamo sognato ma possiamo continuare a nuotare anche in un modo un po’ differente, meno stressante.
Perchè il nuoto è come una droga. E’ vero che il cloro crea una dipendenza… e noi la vogliamo...questa dipendenza, perchè abbiamo passato più ore della nostra vita sotto l’acqua che a terra, perchè abbiamo creato amicizie fraterne e abbiamo ricordi di incalcolabile valore. Abbiamo fatto tanti sacrifici, il fatto che eravamo morti di stanchezza era una cosa normale e quotidiana ma non ci pentiamo neanche un attimo di tutto questo...
Fino a quando si può nuotare? ‘’Per tutta la vita’’, sarebbe la risposta ideale per me.
Mi dispiace ma viviamo in paesi dove non ci sono gli incentivi e le infrastrutture per l’atletica professionale e siamo obbligati a smettere di praticare il nuoto che per noi non è solo uno sport come gli altri ma un modo di vivere.
C’e un momento in cui tutti dobbiamo pensare che vogliamo fare nella nostra vita. Per me è stato difficile capire che non posso piu fare tre allenamenti ogni giorno, ora che ho 23 anni e non ho un lavoro sicuro per il futuro. Per dire la verità faccio ancora due allenamenti ogni giorno ma so che non posso vincere qualcosa di più. Lo faccio perche non posso pensare alla mia vita senza il nuoto. Ma ho dato una priorità anche ad altre cose come una laurea e un lavoro fisso. Purtroppo non possiamo vivere con questo sport come fanno i calciatori, per esempio.
Sarebbe più facile se fossimo in un paese che avesse la forza,la capacità di proteggere i nostri atleti. Ma ora siamo soli e limitati dalla mancanza di infrastrutture e sicuramente ci aspetta una vita abbastanza difficile.
Quindi forse non possiamo fare tutto quello che abbiamo sognato ma possiamo continuare a nuotare anche in un modo un po’ differente, meno stressante.
Perchè il nuoto è come una droga. E’ vero che il cloro crea una dipendenza… e noi la vogliamo...questa dipendenza, perchè abbiamo passato più ore della nostra vita sotto l’acqua che a terra, perchè abbiamo creato amicizie fraterne e abbiamo ricordi di incalcolabile valore. Abbiamo fatto tanti sacrifici, il fatto che eravamo morti di stanchezza era una cosa normale e quotidiana ma non ci pentiamo neanche un attimo di tutto questo...
Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010
Αθλητισμός ή Πρωταθλητισμός?
Δυο λέξεις τόσο όμοιες με τεράστια διαφορά στο περιεχόμενο τους. Θα διάλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς κανένα ενδοιασμό να ακολουθήσω την δεύτερη.
Υγεία, καλή φυσική κατάσταση, ψυχική ηρεμία είναι πλεονεκτήματα που σου προσφέρει η πρώτη. Ικανοποίηση, δύναμη, δυνατό χαρακτήρα, απογοήτευση, κούραση, πόνο, αδικία, καθόλου ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό σου και για τους δικούς σου ανθρώπους είναι μερικά από αυτά που βιώνεις ακολουθώντας την δεύτερη.
Ένας λογικός άνθρωπος θα επέλεγε τον αθλητισμό για εμφανείς λόγους. Γιατί ότι σου προσφέρει είναι θετικό. Με απόλυτη συνείδηση δηλώνω πως ακόμη και μετά από είκοσι χρόνια στις πισίνες και πολλά από αυτά στον πρωταθλητισμό, εγώ θα επέλεγα τον πρωταθλητισμό με όσες αρνητικές λέξεις και αν έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη. Μπορεί να χρειάζονται χρόνια προσπάθειας και πάντα να αισθάνεσαι πως άξιζες να κερδίσεις κάτι παραπάνω, βάση αυτής, αλλά ακόμη και η μια στιγμή που θα πετύχεις το στόχο σου κατά τη διάρκεια της καριέρας σου δεν συγκρίνεται με τίποτα. Εκείνη είναι η στιγμή που ανταμείβεσαι για όλο τον πόνο, την κούραση και την ψυχολογική πίεση που έχεις υποστεί.
Έρχεται όμως μια στιγμή στη ζωή μας που δυστυχώς πρέπει να πατήσουμε τα πόδια μας στη γη και να δούμε τα πράγματα πιο ρεαλιστικά. Μακάρι να ζούσαμε σε μια χώρα όπου και μόνο η προσπάθεια που έχουμε καταβάλει όλα αυτά τα χρόνια και ο χρόνος που έχουμε ξοδέψει κάνοντας πρωταθλητισμό μας εξασφάλιζε κατά ένα μέρος το μέλλον μας. Θα ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνητρο για τα παιδιά να ασχοληθούν πιο σοβαρά με τον αθλητισμό. Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που μας κόβει τα φτερά όσων αφορά τον πρωταθλητισμό και μας προσγειώνει σε μια άλλη πραγματικότητα και όχι σε αυτή που έχουμε ονειρευτεί εμείς. Όσοι έχουν βρεθεί στη θέση του αθλητή- μαθητή γνωρίζουν πολύ καλά πως είναι αδύνατο να γίνουν και τα δύο σε υψηλό επίπεδο. Όσο και να με στενοχωρεί αυτή η αναγκαστική επιλογή θα παρότρυνα κάποιον να ασχοληθεί με τις σπουδές του για να μπορέσει να εξασφαλίσει μια θέση σε μια σχολή που θα έχει ο ίδιος επιλέξει να ακολουθήσει και για να έχει κάτι χειροπιαστό να δείξει στο μέλλον για να εξασφαλίσει μια δουλειά.
Με λύπηση παρατηρώ πως όσο περνάνε τα χρόνια αντί να οδεύουμε προς κάτι καλύτερο, τα πράγματα όσον αφορά την εκπαίδευση και τον πρωταθλητισμό χειροτερεύουν και πιστεύω πως θα μειωθούν κατά πολύ τα παιδιά που θα διαλέγουν να ακολουθήσουν το δρόμο του πρωταθλητισμού.
Εδώ και ένα χρόνο κάνω πολλά πράγματα που δεν είχα την δυνατότητα να κάνω μέχρι πέρσι, είτε λόγο έλλειψης χρόνου είτε λόγο κούρασης. Έχω δημιουργήσει καινούριες φιλίες εκτός πισίνας, έχω τη δυνατότητα να κάνω ένα ταξίδι ή ακόμη και να ξενυχτήσω χωρίς να είναι Σάββατο. Αν μου έλεγε κάποιος τώρα πως αν τα παρατήσω όλα αυτά που είναι καινούρια για μένα και ξεκινήσω πάλι ατελείωτες ώρες προπόνηση, δύο και τρεις φορές τη μέρα και στερήσεις κάθε είδους θα έχω και το παραμικρό κέρδος θα το έκανα, με το χέρι στην καρδιά. Θα ξεκινούσα αυτό τον τρόπο ζωής από την ίδια κιόλας στιγμή. Δυστυχώς όμως αυτός ο κάποιος δεν είναι πραγματικό πρόσωπο και δεν θα μου υποσχεθεί ποτέ κάτι τέτοιο γι’ αυτό και εγώ πρέπει να περιορίσω το κολύμπι μου στα πραγματικά δεδομένα και να συνηθίσω αυτόν τον καινούριο τρόπο ζωής. Μου είναι ακόμη δύσκολο αλλά πιστεύω πως με τον καιρό ίσως τον αγαπήσω κιόλας.
Αισθάνομαι μια μικρή ευγνωμοσύνη και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό ως ένα σημείο που βίωσα τις χαρές και τις λύπες του πρωταθλητισμού μέχρι ένα σημείο και που βρήκα το θάρρος και την ευκαιρία να εκφράσω γραπτά τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου γιατί ξέρω πως τα λόγια μου θα αγγίξουν και άλλες καρδιές.
Εύχομαι ολόψυχα ο αθλητισμός να μην χάσει κάθε είδους αξιοπρέπεια με το πέρασμα των χρόνων και να μην αλλοιωθεί εντελώς η σημασίας αυτής της λέξης στο βωμό του χρήματος και των προσωπικών συμφερόντων.
Υγεία, καλή φυσική κατάσταση, ψυχική ηρεμία είναι πλεονεκτήματα που σου προσφέρει η πρώτη. Ικανοποίηση, δύναμη, δυνατό χαρακτήρα, απογοήτευση, κούραση, πόνο, αδικία, καθόλου ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό σου και για τους δικούς σου ανθρώπους είναι μερικά από αυτά που βιώνεις ακολουθώντας την δεύτερη.
Ένας λογικός άνθρωπος θα επέλεγε τον αθλητισμό για εμφανείς λόγους. Γιατί ότι σου προσφέρει είναι θετικό. Με απόλυτη συνείδηση δηλώνω πως ακόμη και μετά από είκοσι χρόνια στις πισίνες και πολλά από αυτά στον πρωταθλητισμό, εγώ θα επέλεγα τον πρωταθλητισμό με όσες αρνητικές λέξεις και αν έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη. Μπορεί να χρειάζονται χρόνια προσπάθειας και πάντα να αισθάνεσαι πως άξιζες να κερδίσεις κάτι παραπάνω, βάση αυτής, αλλά ακόμη και η μια στιγμή που θα πετύχεις το στόχο σου κατά τη διάρκεια της καριέρας σου δεν συγκρίνεται με τίποτα. Εκείνη είναι η στιγμή που ανταμείβεσαι για όλο τον πόνο, την κούραση και την ψυχολογική πίεση που έχεις υποστεί.
Έρχεται όμως μια στιγμή στη ζωή μας που δυστυχώς πρέπει να πατήσουμε τα πόδια μας στη γη και να δούμε τα πράγματα πιο ρεαλιστικά. Μακάρι να ζούσαμε σε μια χώρα όπου και μόνο η προσπάθεια που έχουμε καταβάλει όλα αυτά τα χρόνια και ο χρόνος που έχουμε ξοδέψει κάνοντας πρωταθλητισμό μας εξασφάλιζε κατά ένα μέρος το μέλλον μας. Θα ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνητρο για τα παιδιά να ασχοληθούν πιο σοβαρά με τον αθλητισμό. Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που μας κόβει τα φτερά όσων αφορά τον πρωταθλητισμό και μας προσγειώνει σε μια άλλη πραγματικότητα και όχι σε αυτή που έχουμε ονειρευτεί εμείς. Όσοι έχουν βρεθεί στη θέση του αθλητή- μαθητή γνωρίζουν πολύ καλά πως είναι αδύνατο να γίνουν και τα δύο σε υψηλό επίπεδο. Όσο και να με στενοχωρεί αυτή η αναγκαστική επιλογή θα παρότρυνα κάποιον να ασχοληθεί με τις σπουδές του για να μπορέσει να εξασφαλίσει μια θέση σε μια σχολή που θα έχει ο ίδιος επιλέξει να ακολουθήσει και για να έχει κάτι χειροπιαστό να δείξει στο μέλλον για να εξασφαλίσει μια δουλειά.
Με λύπηση παρατηρώ πως όσο περνάνε τα χρόνια αντί να οδεύουμε προς κάτι καλύτερο, τα πράγματα όσον αφορά την εκπαίδευση και τον πρωταθλητισμό χειροτερεύουν και πιστεύω πως θα μειωθούν κατά πολύ τα παιδιά που θα διαλέγουν να ακολουθήσουν το δρόμο του πρωταθλητισμού.
Εδώ και ένα χρόνο κάνω πολλά πράγματα που δεν είχα την δυνατότητα να κάνω μέχρι πέρσι, είτε λόγο έλλειψης χρόνου είτε λόγο κούρασης. Έχω δημιουργήσει καινούριες φιλίες εκτός πισίνας, έχω τη δυνατότητα να κάνω ένα ταξίδι ή ακόμη και να ξενυχτήσω χωρίς να είναι Σάββατο. Αν μου έλεγε κάποιος τώρα πως αν τα παρατήσω όλα αυτά που είναι καινούρια για μένα και ξεκινήσω πάλι ατελείωτες ώρες προπόνηση, δύο και τρεις φορές τη μέρα και στερήσεις κάθε είδους θα έχω και το παραμικρό κέρδος θα το έκανα, με το χέρι στην καρδιά. Θα ξεκινούσα αυτό τον τρόπο ζωής από την ίδια κιόλας στιγμή. Δυστυχώς όμως αυτός ο κάποιος δεν είναι πραγματικό πρόσωπο και δεν θα μου υποσχεθεί ποτέ κάτι τέτοιο γι’ αυτό και εγώ πρέπει να περιορίσω το κολύμπι μου στα πραγματικά δεδομένα και να συνηθίσω αυτόν τον καινούριο τρόπο ζωής. Μου είναι ακόμη δύσκολο αλλά πιστεύω πως με τον καιρό ίσως τον αγαπήσω κιόλας.
Αισθάνομαι μια μικρή ευγνωμοσύνη και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό ως ένα σημείο που βίωσα τις χαρές και τις λύπες του πρωταθλητισμού μέχρι ένα σημείο και που βρήκα το θάρρος και την ευκαιρία να εκφράσω γραπτά τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου γιατί ξέρω πως τα λόγια μου θα αγγίξουν και άλλες καρδιές.
Εύχομαι ολόψυχα ο αθλητισμός να μην χάσει κάθε είδους αξιοπρέπεια με το πέρασμα των χρόνων και να μην αλλοιωθεί εντελώς η σημασίας αυτής της λέξης στο βωμό του χρήματος και των προσωπικών συμφερόντων.
Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
Swimming is all about… YOU!
When you swim you swim for yourself. When you dive into that freezing cold water every morning at 5.00, you are not doing it for anyone else. You are doing it for You!! You don’t swim so you can have attention. No one cares. Swimming isn’t a sport about fame or attention. You do it for you. This is the one sport that you can steal the limelight. Be the centre of attention without being an attention seeker. You do it because you love pain, suffering, torture.. no mater what you say. You love pushing yourself and you know that in the end all the pain and torture your coach put you through will be worth it. You know how great it will feel when you get that goal time, and that’s what keeps you going. Swimming is all about YOU. Remember that when you wonder why you swim."
You have the right to choose the life you want to live. You have the right to make the choices you will be happy with. All you need is will.
Choose getting up before the sun rises. Choose leaving the pool before the sun sets. Choose the cold rush you get as you jump in the pool. Choose the calmness you find when you are in the water. Choose burning lungs and tired muscles in the middle of a long set. Choose that ultimate feeling after a perfect race. Choose the coaches that know you better than your own parents. Choose dedication. Choose passion.
Every sport has something beautiful. Every sport makes you stronger and healthier. Though there is something magical about swimming. It's the feeling you get at the end of a hard practice when you've pushed yourself to the limit; the way the water feels when you get back in after a few months off. It's a part of your identity, something you love, and something you hate. A bond that's okay because every time you are up on the blocks it isn't just you. lt's all the friends and coaches over the years, all the practices, all the laughter, all the "off" races, all the lifetime bests, and all the road trips. As individual as it may seem, swimming is really a team sport, and even still, its more than just a sport. It's a way of life."
You have the right to choose the life you want to live. You have the right to make the choices you will be happy with. All you need is will.
Choose getting up before the sun rises. Choose leaving the pool before the sun sets. Choose the cold rush you get as you jump in the pool. Choose the calmness you find when you are in the water. Choose burning lungs and tired muscles in the middle of a long set. Choose that ultimate feeling after a perfect race. Choose the coaches that know you better than your own parents. Choose dedication. Choose passion.
Every sport has something beautiful. Every sport makes you stronger and healthier. Though there is something magical about swimming. It's the feeling you get at the end of a hard practice when you've pushed yourself to the limit; the way the water feels when you get back in after a few months off. It's a part of your identity, something you love, and something you hate. A bond that's okay because every time you are up on the blocks it isn't just you. lt's all the friends and coaches over the years, all the practices, all the laughter, all the "off" races, all the lifetime bests, and all the road trips. As individual as it may seem, swimming is really a team sport, and even still, its more than just a sport. It's a way of life."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
