το μεγαλύτερο μυστικό

Μόνο σε περιόδους Ολυμπιακών αγώνων θυμούνται όλοι να αναφερθούν σε περιπτώσεις ντόπινγκ και στη βρομιά του πρωταθλητισμού. Τους υπόλοιπους 11 μήνες δεν ασχολούμαστε με κανένα ρεκόρ, με κανένα κρούσμα και με καμία πέραν της λογικής επίδοση που θα δούμε.  

Νομίζω πως το θέμα των απαγορευμένων ουσιών είναι το πιο γνωστό και κοινά αποδεκτό μυστικό. Δεν γράφω αυτή τη στιγμή ούτε για να το υποστηρίξω, ούτε και για να το καταδικάσω όμως. Η χρήση αναβολικών ουσιών και στοιχείων για ψυχική και σωματική ενδυνάμωση είναι τόσο παλαιά όσο και η ιδέα του αθλητισμού. Από την εποχή που ο αθλητισμός έγινε τρόπος ανταγωνισμού των ανθρώπων , υπήρχε και η αναζήτηση της εξωγενούς βοήθειας στον οργανισμό. Κοινώς υπήρχε η αναζήτηση για το ντόπινγκ.

Όποιος έχει ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό προφανώς θα καταλαβαίνει αυτό που θέλω να πω. Εάν οι μόνες αναμνήσεις που έχεις μέχρι τώρα είναι μέσα σε γυμναστήρια, γήπεδα, κολυμβητήρια… εάν έχεις κουραστεί τόσο πολύ που νόμιζες πως δεν θα καταφέρεις να πάρεις άλλη αναπνοή, μάλλον κατανοείς και εσύ πως ο ανθρώπινος οργανισμός έχει κάποια όρια. Σε άλλους μεγαλύτερα, σε άλλους μικρότερα, αλλά υπάρχουν. Είναι λογικό πιστεύω όταν παρακολουθείς και εσύ αγώνες από τον καναπέ σου και η κάμερα κάνει ζουμ σε αθλητές οι οποίοι μόλις έχουν τερματίσει μια επιτυχημένη κούρσα με την κατάρρευση ενός παγκοσμίου ρεκόρ και αναπνέουν με μεγαλύτερη άνεση από αυτή που έχεις εσύ που ανέβηκες 5 σκαλάκια, να αναρωτιέσαι. Να αμφιβάλεις. Και σαν να μην φτάνει αυτό, 15’ λεπτά αργότερα αγωνίζονται σε δεύτερο αγώνισμα με την ίδια επιτυχία και εσύ πλησιάζεις το πρόσωπο σου λίγο πιο κοντά στην οθόνη σου και λες δεν γίνεται… θα έχει λαχανιάσει. Τίποτα. Είσαι λιγότερο άνθρωπος από αυτούς; δεν νομίζω. Απλώς δεν μπήκες από επιλογή είτε όχι στον μαγικό αυτό χώρο της αθλητικής βιομηχανίας.

Ο πρωταθλητισμός γίνεται επάγγελμα. Σου εξασφαλίζει χρήμα, δόξα και δημοσιότητα και το ντόπινγκ γίνεται ένας κανόνας. Και όπως και σε κάθε βιομηχανία υπάρχουν κλίκες, συμφέροντα και κάτω από την επιφάνεια γεγονότα. Μιλάμε για ένα χώρο στον οποίο διακυβεύονται δισεκατομμύρια και σίγουρα αυτά τα κυκλώματα που διαχειρίζονται τα ποσά που αποφέρει η παγκόσμια αθλητική βιομηχανία έχουν και τρόπους να προστατεύουν τα ‘’πιόνια τους’’.

Θα χρησιμοποιήσω και την φράση του κ. Τζέκου ( ο οποίος τιμωρήθηκε με 12 μήνη φυλάκιση με 3ετή αναστολή) ‘’ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται’’

Η δίψα για αναγνώριση, επιτυχία και καταξίωση είναι μεγάλη. Αν βρεθείς εκεί που πρέπει δεν είναι εύκολο να αρνηθείς. Και εμένα η προσωπική μου άποψη με βρίσκει αντίθετη. Και εμένα δεν μου αρέσει το γεγονός της αναγκαιότητας του ντόπινγκ. Αν με ρωτήσεις τώρα όμως αν θα είχα τη δυνατότητα να είμαι αυτή την στιγμή στο Λονδίνο, για παράδειγμα, και να αγωνίζομαι, εγώ προσωπικά, με κλειστά μάτια και κάτω από όλες τις προϋποθέσεις τους θα πήγαινα. Γιατί εκείνο το συναίσθημα δυστυχώς δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.

Ας μην προσποιούμαστε πως πέφτουμε από τα σύννεφα και πως δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας κάθε φορά που κάποιος πιάνεται θετικός στον έλεγχο του αντιντόπινγκ κοντρόλ. Δηλώνει το λιγότερο άγνοια.

Ας συμβιβαστούμε στην ιδέα πως είναι ακατόρθωτο για ένα χώρο που υπάρχει τέτοια δημοσιότητα και παίζονται τόσο μεγάλα χρηματικά ποσά να μείνει ουσιαστικά αμόλυντος και ας ευχηθούμε καλή επιτυχία στους αθλητές που κατάφεραν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα και να βρίσκονται εκεί. Γιατί στην θέση τους βαθιά μέσα μας ξέρουμε τι θα αποφασίζαμε…         

ΕΛΛΑΣ το μεγαλείο σου....ξαναχτυπά...

Τον πρωταθλητισμό στην Ελλάδα τον σκοτώνουν ολοένα και περισσότερο καθημερινά.. οφείλω να ομολογήσω όμως πως και εμείς δεν κάνουμε τίποτα για αυτή την κατάσταση.
Από την δική τους μεριά θα έπρεπε να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Ας μιλήσουμε για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ που έχουν και τα μεγαλύτερα budget. Κατά την ταπεινή μου άποψη στο ξεκίνημα της σεζόν θα έπρεπε να καταγράφετε το budget της κάθε ομάδας και τα έξοδα των συμβολαίων. Θέλει η ομάδα να κάνει μια μεταγραφή. Ναι βεβαίως, για να δούμε αν μπορούμε να ανταπεξέρθουμε στο ζητούμενο ποσό. Μπορούμε, προχωράμε τις διαδικασίες της μεταγραφής. Δεν μπορούμε, συγγνώμη κύριοι, δεν έχουμε τη δυνατότητα απόκτησης του συγκεκριμένου παίκτη. Έτσι απλά. Μια ομάδα που χρωστάει λεφτά σε παίκτες που αγωνιζόταν εκεί δυο και τρία χρόνια πριν, με ποιο δικαίωμα κάνει καινούριες μεταγραφές ;; Δεν θα το καταλάβω ποτέ αυτό.
Ένα καλό κλίμα μέσα στην ομάδα ή μια πόλη ευχάριστη για να ζήσεις δεν αρκούν για να κρατήσουν έναν αθλητή εκεί. Ένα καλό περιβάλλον είναι σίγουρα σημαντικός παράγοντας αλλά, λυπάμαι που το λέω, δεν ταΐζει οικογένειες. Για τους αθλητές αυτούς, το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ δεν είναι ένα σπορ, μια απασχόληση. Είναι η δουλειά τους. Θα έμενε κανένας από εσάς στη δουλειά του, η οποία απαιτεί πολύ κόπο και πολλές θυσίες, χωρίς να πληρώνεται;;; αν η απάντηση για κάποιους από εσάς είναι ναι, τότε ήσαστε υπεύθυνοι των επιλογών σας και η γκρίνια είναι περιττή.
Από την μεριά των αθλητών, όταν είσαι απλήρωτος από μια ομάδα (και δεν μιλάω για ένα μικρό ποσό) και την επόμενη σεζόν υπογράφεις ξανά εκεί , επέτρεψε μου να πω, πως ‘’τα θέλεις και τα παθαίνεις ‘’ . Και δεν μου αρέσει η δικαιολογία του δεν έχω επιλογές. Νομίζω πως έχεις επιλογές απλώς προτιμάς να μην τις κυνηγήσεις γιατί κατά κάποιο τρόπο ‘’είσαι βολεμένος’’ εκεί που είσαι. Καλά κάνεις! Οι επιλογές μας είναι δικές μας, δεν θα σε κρίνω εγώ γι’ αυτό, απλώς μην παραπονιέσαι.
Όσον αφορά τους ξένους παίκτες τώρα, που τη μια μέρα τα media τους αποθεώνουν και την άλλη όταν απεργούν ή φεύγουν, τους βάζουν στην γωνία και τους εκτελούν στα 5 μέτρα… εγώ θα τους υποστηρίξω. Αν εσείς έχετε μεγαλώσει έχοντας στις φλέβες σας να κυλάει ασπρόμαυρο ή κιτρινόμαυρο αίμα, αν τα μοναδικά ακούσματα και βιώματα που είχατε είχαν πράσινο ή κόκκινο χρώμα αντίστοιχα, γι’αυτούς δεν είναι το ίδιο. Ξεσπιτώνονται και φεύγουν τόσα χιλιόμετρα μακριά από οικογένειες και παιδιά, μη γνωρίζοντας που θα χρειαστεί να μετακομίσουν τον επόμενο μήνα και για πόσο καιρό. Μέχρι να προσαρμοστούν με νέους ανθρώπους και με νέους κανόνες ίσως χρειαστεί να φύγουν ξανά. Λέτε να τους νοιάζει άμα φοράνε μαύρη μπλούζα ή κίτρινη ;; Εγώ νομίζω πως όχι. Μην βιάζεστε λοιπόν να τους κατηγορήσετε για τον επαγγελματισμό τους και να τους χαρακτηρίσετε άκαρδους γιατί και εσείς στη θέση τους το ίδιο θα κάνατε.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας στον ελληνικό αθλητισμό αλλά σίγουρα μια προσπάθεια θα ήταν καλή, έτσι για να μην πούμε πως αποτύχαμε χωρίς να προσπαθήσουμε.