Μόνο σε περιόδους Ολυμπιακών αγώνων θυμούνται όλοι να αναφερθούν σε περιπτώσεις ντόπινγκ και στη βρομιά του πρωταθλητισμού. Τους υπόλοιπους 11 μήνες δεν ασχολούμαστε με κανένα ρεκόρ, με κανένα κρούσμα και με καμία πέραν της λογικής επίδοση που θα δούμε.
Νομίζω πως το θέμα των απαγορευμένων ουσιών είναι το πιο γνωστό και κοινά αποδεκτό μυστικό. Δεν γράφω αυτή τη στιγμή ούτε για να το υποστηρίξω, ούτε και για να το καταδικάσω όμως. Η χρήση αναβολικών ουσιών και στοιχείων για ψυχική και σωματική ενδυνάμωση είναι τόσο παλαιά όσο και η ιδέα του αθλητισμού. Από την εποχή που ο αθλητισμός έγινε τρόπος ανταγωνισμού των ανθρώπων , υπήρχε και η αναζήτηση της εξωγενούς βοήθειας στον οργανισμό. Κοινώς υπήρχε η αναζήτηση για το ντόπινγκ.
Όποιος έχει ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό προφανώς θα καταλαβαίνει αυτό που θέλω να πω. Εάν οι μόνες αναμνήσεις που έχεις μέχρι τώρα είναι μέσα σε γυμναστήρια, γήπεδα, κολυμβητήρια… εάν έχεις κουραστεί τόσο πολύ που νόμιζες πως δεν θα καταφέρεις να πάρεις άλλη αναπνοή, μάλλον κατανοείς και εσύ πως ο ανθρώπινος οργανισμός έχει κάποια όρια. Σε άλλους μεγαλύτερα, σε άλλους μικρότερα, αλλά υπάρχουν. Είναι λογικό πιστεύω όταν παρακολουθείς και εσύ αγώνες από τον καναπέ σου και η κάμερα κάνει ζουμ σε αθλητές οι οποίοι μόλις έχουν τερματίσει μια επιτυχημένη κούρσα με την κατάρρευση ενός παγκοσμίου ρεκόρ και αναπνέουν με μεγαλύτερη άνεση από αυτή που έχεις εσύ που ανέβηκες 5 σκαλάκια, να αναρωτιέσαι. Να αμφιβάλεις. Και σαν να μην φτάνει αυτό, 15’ λεπτά αργότερα αγωνίζονται σε δεύτερο αγώνισμα με την ίδια επιτυχία και εσύ πλησιάζεις το πρόσωπο σου λίγο πιο κοντά στην οθόνη σου και λες δεν γίνεται… θα έχει λαχανιάσει. Τίποτα. Είσαι λιγότερο άνθρωπος από αυτούς; δεν νομίζω. Απλώς δεν μπήκες από επιλογή είτε όχι στον μαγικό αυτό χώρο της αθλητικής βιομηχανίας.
Ο πρωταθλητισμός γίνεται επάγγελμα. Σου εξασφαλίζει χρήμα, δόξα και δημοσιότητα και το ντόπινγκ γίνεται ένας κανόνας. Και όπως και σε κάθε βιομηχανία υπάρχουν κλίκες, συμφέροντα και κάτω από την επιφάνεια γεγονότα. Μιλάμε για ένα χώρο στον οποίο διακυβεύονται δισεκατομμύρια και σίγουρα αυτά τα κυκλώματα που διαχειρίζονται τα ποσά που αποφέρει η παγκόσμια αθλητική βιομηχανία έχουν και τρόπους να προστατεύουν τα ‘’πιόνια τους’’.
Θα χρησιμοποιήσω και την φράση του κ. Τζέκου ( ο οποίος τιμωρήθηκε με 12 μήνη φυλάκιση με 3ετή αναστολή) ‘’ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται’’
Η δίψα για αναγνώριση, επιτυχία και καταξίωση είναι μεγάλη. Αν βρεθείς εκεί που πρέπει δεν είναι εύκολο να αρνηθείς. Και εμένα η προσωπική μου άποψη με βρίσκει αντίθετη. Και εμένα δεν μου αρέσει το γεγονός της αναγκαιότητας του ντόπινγκ. Αν με ρωτήσεις τώρα όμως αν θα είχα τη δυνατότητα να είμαι αυτή την στιγμή στο Λονδίνο, για παράδειγμα, και να αγωνίζομαι, εγώ προσωπικά, με κλειστά μάτια και κάτω από όλες τις προϋποθέσεις τους θα πήγαινα. Γιατί εκείνο το συναίσθημα δυστυχώς δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
Ας μην προσποιούμαστε πως πέφτουμε από τα σύννεφα και πως δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας κάθε φορά που κάποιος πιάνεται θετικός στον έλεγχο του αντιντόπινγκ κοντρόλ. Δηλώνει το λιγότερο άγνοια.
Ας συμβιβαστούμε στην ιδέα πως είναι ακατόρθωτο για ένα χώρο που υπάρχει τέτοια δημοσιότητα και παίζονται τόσο μεγάλα χρηματικά ποσά να μείνει ουσιαστικά αμόλυντος και ας ευχηθούμε καλή επιτυχία στους αθλητές που κατάφεραν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα και να βρίσκονται εκεί. Γιατί στην θέση τους βαθιά μέσα μας ξέρουμε τι θα αποφασίζαμε…
