...replacing the tears with a smile...

I look around and l see people lost in their troubles, trying to figure out a way to escape from what tortures them… l look around and l see many unhappy faces… All of a sudden they have lost the reasons who made them smile…
Recently l was a part of them… l was desperately trying to find a reason that could bring back the smile on my face… My only way out was my friends who tried to make me hope for better days… Friends l might say are THE treasure.
And u can say ‘’come on! You’re 22 and you have your family, your home and your friends! What on earth could have made you so unhappy?’’ well yes… you are right! l have them and l’m grateful for that. l just stood so unlucky in everything else, with difficulties with my health, with my uni, with swimming, with relationships and all and l guess that were the reasons who made me feel that way. Truth is l felt like quitting everything and starting a new life for a few months in another country. l felt like l didn’t have any strength left.
It’s tragic cause we people create problems even though there that they don’t exist. It’s like we don’t want to be happy… we have our eyes totally closed to important things that we have and we focus ourselves to meaningless things that we can’t have. Sometimes by trying so hard to change something we actually lose precious moments from our life. Some things can’t change. You can either deal with them or replace them.
As one of my friends, who by the way l really thank and appreciate, told me :
‘There comes a time in our life when we have to let go all of the pointless drama and the people who create it, and surround ourselves with people who make us laugh so hard we forget the bad things and focus only on the good.’ After all, life is too short my friends to be anything else but happy! For that reason we don’t have to waste it with people who don’t appreciate us.
l guess l have to be strong cause things will get better. It might be stormy for a while, but it can’t rain forever.
Laugh when you can, apologise when you should. Let go of what you can’t change! It’s the only way you will feel happy and forget everything else!
A good laugh makes a good day. Allow joy to live in you and trough you. Use it as an advantage in a dark world to make it lighter. Cause after all my friends…
There’s nothing like taking deep breaths after laughing that hard! Nothing in the world can compare with a sore stomach for the right reasons….

l congratulate those of you who don’t lose their smile even though in difficult times and l hope you could stay that way forever…
and l suggest to those who feel sad and unhappy to take a better look on their lives, focus on the positive stuff and put a huge smile on their beautiful faces…

μια ολόκληρη ζωή...

Και τι συμβαίνει όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς πως ίσως το όνειρο για σένα να έχει τελειώσει?
Αλλάζεις σελίδα στη ζωή σου και προχωράς κρατώντας μέσα σου μόνο τις αναμνήσεις?
Έχεις τη δύναμη να αφήσεις πίσω σου αυτό που έμαθες να κάνεις από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου?
Αυτό που σε ωρίμασε και σε κατέστησε τον άνθρωπο που είσαι σήμερα…που σου χάρισε τις πιο όμορφες στιγμές και τα πιο δυνατά συναισθήματα…αυτό που δεν έγινε απλώς ένα κομμάτι της ζωής σου αλλά η ίδια σου η ζωή….

Μιλάω πάντα έχοντας στο μυαλό τον εαυτό μου…τα δικά μου συναισθήματα.. τα δικά μου θέλω… ίσως να μην ταυτιστείτε με αυτά, ίσως πάλι βρείτε ένα κομμάτι του εαυτού σας μέσα από τα δικά μου λόγια και τα αισθανθείτε οικεία...

Εγώ αρνούμαι να δεχτώ πως το κολύμπι έχει τελειώσει για μένα…
Ποτέ δεν θα τελειώσει…
Και ας υπάρχουν άνθρωποι να μου το υπενθυμίζουν διαρκώς…
Ίσως να στάθηκα άτυχη.. το πιστεύω.. ανήκω σε αυτούς που θα έδιναν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους .. ίσως να έφταιγαν οι συνθήκες.. ίσως εγώ…

Δεν έχει σημασία… ξέρω μέσα μου πως προσπάθησα… ίσως παραπάνω από όσο έπρεπε.. αλλά αυτό δεν μου είναι δυστυχώς αρκετό.. αισθάνομαι μια πικρία… ένα βάρος… μια αδικία γιατί δεν πήρα πίσω τίποτα σε σχέση με αυτά που έδωσα…

Δυστυχώς ο λόγος δεν έχει σημασία.. το αποτέλεσμα μετράει..
Δεν σταμάτησα ποτέ να κολυμπάω… και δεν θα σταματήσω.. δεν τελείωσε αυτό για μένα… απλώς άλλαξαν οι στόχοι… άλλαξαν οι συνθήκες…
Θα βάλω άλλους… και θα προσπαθήσω να συνηθίσω στις νέες συνθήκες…

19 ολόκληρα χρόνια πέρασαν… έχω αναμνήσεις σε κάθε γωνία του κολυμβητηρίου…Έχω να διηγηθώ και μια ιστορία σε κάθε μεριά του…
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή μου.. έχω δημιουργήσει αδερφικές φιλίες…

Όσο πόνο και να έχω αισθανθεί… δεν έχω μετανιώσει ούτε ένα δευτερόλεπτο στη ζωή μου γι’ αυτό που κάνω…

Για μένα δεν είναι αυτά που παίρνεις μαζί σου όταν αφήνεις πίσω σου αυτόν τον μαγικό κόσμο… αλλά τι αφήνεις πίσω, όταν επιλέγεις να φύγεις…

Τον τελευταίο καιρό στη ζωή μου πολλά πράγματα δεν μου πάνε καλά. Ταλαιπωρήθηκα με την υγεία μου, έχασα έναν σημαντικό φίλο από τη ζωή μου και γενικότερα έζησα καταστάσεις που με πλήγωσαν πολύ. Κάθε φορά που βουτάω στην πισίνα, βρίσκω το χαμόγελο μου… απομακρύνομαι για λίγο από τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις μου και νοιώθω πως ανήκω εκεί μέσα…

Ίσως λοιπόν να μην πραγματοποίησα το όνειρο μου… αλλά δεν θα φύγω από την πισίνα για κανένα λόγο… Εκεί είναι η ζωή μου… Εκεί είναι τα όνειρα μου…

this is a life's thing...

Οι κολυμβητές δεν κολυμπάμε γιατί το κολύμπι έχει πλάκα.Ρώτησε όποιον κολυμβητή θέλεις, οι περισσότεροι το μισούν, αλλά δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς αυτό. Είναι ενα αναπόσπαστο κομμάτι μας, ένα κομμάτι απο τον εαυτό μας, οι σχέσεις αγάπης - μίσους είναι αυτές για τις οποίες ζούμε.
ΖΟΥΜΕ για τις καθημερινές προπονήσεις, τα κολυμβητικά πάρτυ, τους πανηγυρισμούς για τις επιτυχίες μας αλλά και τα δάκρυα της αποτυχίας μας, τις ατελείωτες διαδρομές με τα λεωφορία και τους συναθλητές μας, τους αγώνες, τα αμέτρητα ζευγάρια γυαλάκια που αλλάζουμε, τα μαγιώ που λιώνουμε διανύοντας πολλά χιλιόμετρα, τα ισοτονικά ποτά που πίνουμε ελπίζοντας να ανταπεξέρθουμε στην κούραση λίγο παραπάνω, τους προπονητές που μισούμε...αλλά εκτιμάμε..
Ναι..τους μισούμε αλλά τους εκτιμάμε και τους αγαπάμε..
Ζούμε για την στιγμή που θα ακουμπήσουμε πρώτοι τον τοίχο, που θα νικήσουμε τον αντίπαλο για λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου και θα ξέρουμε πως αυτά τα δύο spint παραπάνω που κάναμε στην προπόνηση αξίζαν τον κόπο...
Ζούμε για τον τρόπο που γινόμαστε μια οικόγενεια με τους συναθλητές μας και τον προπονητή μας και για τα αμέτρητα τραγούδια που τραγουδάμε κολυμπόντας πάνω κάτω στην πισίνα κάνοντας την κούραση λίγο πιο ευχάριστη..
Ζούμε για τους αγώνες, για τις δυνατές φιλίες, τις προπονήσεις, τα ταξίδια...τις αναμνήσεις που θα κουβαλάμε μια ολόκληρη ζωη...τον πόνο αλλά και την ικανοποίηση...
Ζούμε μέσα απο αυτό αλλα και για αυτό...
Ζούμε για να κολυμπάμε...