το μεγαλύτερο μυστικό

Μόνο σε περιόδους Ολυμπιακών αγώνων θυμούνται όλοι να αναφερθούν σε περιπτώσεις ντόπινγκ και στη βρομιά του πρωταθλητισμού. Τους υπόλοιπους 11 μήνες δεν ασχολούμαστε με κανένα ρεκόρ, με κανένα κρούσμα και με καμία πέραν της λογικής επίδοση που θα δούμε.  

Νομίζω πως το θέμα των απαγορευμένων ουσιών είναι το πιο γνωστό και κοινά αποδεκτό μυστικό. Δεν γράφω αυτή τη στιγμή ούτε για να το υποστηρίξω, ούτε και για να το καταδικάσω όμως. Η χρήση αναβολικών ουσιών και στοιχείων για ψυχική και σωματική ενδυνάμωση είναι τόσο παλαιά όσο και η ιδέα του αθλητισμού. Από την εποχή που ο αθλητισμός έγινε τρόπος ανταγωνισμού των ανθρώπων , υπήρχε και η αναζήτηση της εξωγενούς βοήθειας στον οργανισμό. Κοινώς υπήρχε η αναζήτηση για το ντόπινγκ.

Όποιος έχει ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό προφανώς θα καταλαβαίνει αυτό που θέλω να πω. Εάν οι μόνες αναμνήσεις που έχεις μέχρι τώρα είναι μέσα σε γυμναστήρια, γήπεδα, κολυμβητήρια… εάν έχεις κουραστεί τόσο πολύ που νόμιζες πως δεν θα καταφέρεις να πάρεις άλλη αναπνοή, μάλλον κατανοείς και εσύ πως ο ανθρώπινος οργανισμός έχει κάποια όρια. Σε άλλους μεγαλύτερα, σε άλλους μικρότερα, αλλά υπάρχουν. Είναι λογικό πιστεύω όταν παρακολουθείς και εσύ αγώνες από τον καναπέ σου και η κάμερα κάνει ζουμ σε αθλητές οι οποίοι μόλις έχουν τερματίσει μια επιτυχημένη κούρσα με την κατάρρευση ενός παγκοσμίου ρεκόρ και αναπνέουν με μεγαλύτερη άνεση από αυτή που έχεις εσύ που ανέβηκες 5 σκαλάκια, να αναρωτιέσαι. Να αμφιβάλεις. Και σαν να μην φτάνει αυτό, 15’ λεπτά αργότερα αγωνίζονται σε δεύτερο αγώνισμα με την ίδια επιτυχία και εσύ πλησιάζεις το πρόσωπο σου λίγο πιο κοντά στην οθόνη σου και λες δεν γίνεται… θα έχει λαχανιάσει. Τίποτα. Είσαι λιγότερο άνθρωπος από αυτούς; δεν νομίζω. Απλώς δεν μπήκες από επιλογή είτε όχι στον μαγικό αυτό χώρο της αθλητικής βιομηχανίας.

Ο πρωταθλητισμός γίνεται επάγγελμα. Σου εξασφαλίζει χρήμα, δόξα και δημοσιότητα και το ντόπινγκ γίνεται ένας κανόνας. Και όπως και σε κάθε βιομηχανία υπάρχουν κλίκες, συμφέροντα και κάτω από την επιφάνεια γεγονότα. Μιλάμε για ένα χώρο στον οποίο διακυβεύονται δισεκατομμύρια και σίγουρα αυτά τα κυκλώματα που διαχειρίζονται τα ποσά που αποφέρει η παγκόσμια αθλητική βιομηχανία έχουν και τρόπους να προστατεύουν τα ‘’πιόνια τους’’.

Θα χρησιμοποιήσω και την φράση του κ. Τζέκου ( ο οποίος τιμωρήθηκε με 12 μήνη φυλάκιση με 3ετή αναστολή) ‘’ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται’’

Η δίψα για αναγνώριση, επιτυχία και καταξίωση είναι μεγάλη. Αν βρεθείς εκεί που πρέπει δεν είναι εύκολο να αρνηθείς. Και εμένα η προσωπική μου άποψη με βρίσκει αντίθετη. Και εμένα δεν μου αρέσει το γεγονός της αναγκαιότητας του ντόπινγκ. Αν με ρωτήσεις τώρα όμως αν θα είχα τη δυνατότητα να είμαι αυτή την στιγμή στο Λονδίνο, για παράδειγμα, και να αγωνίζομαι, εγώ προσωπικά, με κλειστά μάτια και κάτω από όλες τις προϋποθέσεις τους θα πήγαινα. Γιατί εκείνο το συναίσθημα δυστυχώς δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.

Ας μην προσποιούμαστε πως πέφτουμε από τα σύννεφα και πως δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας κάθε φορά που κάποιος πιάνεται θετικός στον έλεγχο του αντιντόπινγκ κοντρόλ. Δηλώνει το λιγότερο άγνοια.

Ας συμβιβαστούμε στην ιδέα πως είναι ακατόρθωτο για ένα χώρο που υπάρχει τέτοια δημοσιότητα και παίζονται τόσο μεγάλα χρηματικά ποσά να μείνει ουσιαστικά αμόλυντος και ας ευχηθούμε καλή επιτυχία στους αθλητές που κατάφεραν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα και να βρίσκονται εκεί. Γιατί στην θέση τους βαθιά μέσα μας ξέρουμε τι θα αποφασίζαμε…         

ΕΛΛΑΣ το μεγαλείο σου....ξαναχτυπά...

Τον πρωταθλητισμό στην Ελλάδα τον σκοτώνουν ολοένα και περισσότερο καθημερινά.. οφείλω να ομολογήσω όμως πως και εμείς δεν κάνουμε τίποτα για αυτή την κατάσταση.
Από την δική τους μεριά θα έπρεπε να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Ας μιλήσουμε για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ που έχουν και τα μεγαλύτερα budget. Κατά την ταπεινή μου άποψη στο ξεκίνημα της σεζόν θα έπρεπε να καταγράφετε το budget της κάθε ομάδας και τα έξοδα των συμβολαίων. Θέλει η ομάδα να κάνει μια μεταγραφή. Ναι βεβαίως, για να δούμε αν μπορούμε να ανταπεξέρθουμε στο ζητούμενο ποσό. Μπορούμε, προχωράμε τις διαδικασίες της μεταγραφής. Δεν μπορούμε, συγγνώμη κύριοι, δεν έχουμε τη δυνατότητα απόκτησης του συγκεκριμένου παίκτη. Έτσι απλά. Μια ομάδα που χρωστάει λεφτά σε παίκτες που αγωνιζόταν εκεί δυο και τρία χρόνια πριν, με ποιο δικαίωμα κάνει καινούριες μεταγραφές ;; Δεν θα το καταλάβω ποτέ αυτό.
Ένα καλό κλίμα μέσα στην ομάδα ή μια πόλη ευχάριστη για να ζήσεις δεν αρκούν για να κρατήσουν έναν αθλητή εκεί. Ένα καλό περιβάλλον είναι σίγουρα σημαντικός παράγοντας αλλά, λυπάμαι που το λέω, δεν ταΐζει οικογένειες. Για τους αθλητές αυτούς, το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ δεν είναι ένα σπορ, μια απασχόληση. Είναι η δουλειά τους. Θα έμενε κανένας από εσάς στη δουλειά του, η οποία απαιτεί πολύ κόπο και πολλές θυσίες, χωρίς να πληρώνεται;;; αν η απάντηση για κάποιους από εσάς είναι ναι, τότε ήσαστε υπεύθυνοι των επιλογών σας και η γκρίνια είναι περιττή.
Από την μεριά των αθλητών, όταν είσαι απλήρωτος από μια ομάδα (και δεν μιλάω για ένα μικρό ποσό) και την επόμενη σεζόν υπογράφεις ξανά εκεί , επέτρεψε μου να πω, πως ‘’τα θέλεις και τα παθαίνεις ‘’ . Και δεν μου αρέσει η δικαιολογία του δεν έχω επιλογές. Νομίζω πως έχεις επιλογές απλώς προτιμάς να μην τις κυνηγήσεις γιατί κατά κάποιο τρόπο ‘’είσαι βολεμένος’’ εκεί που είσαι. Καλά κάνεις! Οι επιλογές μας είναι δικές μας, δεν θα σε κρίνω εγώ γι’ αυτό, απλώς μην παραπονιέσαι.
Όσον αφορά τους ξένους παίκτες τώρα, που τη μια μέρα τα media τους αποθεώνουν και την άλλη όταν απεργούν ή φεύγουν, τους βάζουν στην γωνία και τους εκτελούν στα 5 μέτρα… εγώ θα τους υποστηρίξω. Αν εσείς έχετε μεγαλώσει έχοντας στις φλέβες σας να κυλάει ασπρόμαυρο ή κιτρινόμαυρο αίμα, αν τα μοναδικά ακούσματα και βιώματα που είχατε είχαν πράσινο ή κόκκινο χρώμα αντίστοιχα, γι’αυτούς δεν είναι το ίδιο. Ξεσπιτώνονται και φεύγουν τόσα χιλιόμετρα μακριά από οικογένειες και παιδιά, μη γνωρίζοντας που θα χρειαστεί να μετακομίσουν τον επόμενο μήνα και για πόσο καιρό. Μέχρι να προσαρμοστούν με νέους ανθρώπους και με νέους κανόνες ίσως χρειαστεί να φύγουν ξανά. Λέτε να τους νοιάζει άμα φοράνε μαύρη μπλούζα ή κίτρινη ;; Εγώ νομίζω πως όχι. Μην βιάζεστε λοιπόν να τους κατηγορήσετε για τον επαγγελματισμό τους και να τους χαρακτηρίσετε άκαρδους γιατί και εσείς στη θέση τους το ίδιο θα κάνατε.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας στον ελληνικό αθλητισμό αλλά σίγουρα μια προσπάθεια θα ήταν καλή, έτσι για να μην πούμε πως αποτύχαμε χωρίς να προσπαθήσουμε.

ΕΛΛΑΣ… το μεγαλείο σου!

Υποδομές : μηδέν! Προσπάθεια : μηδέν! Ενδιαφέρον : μηδέν και αυτό! Παρ’όλα αυτά περηφανευόμαστε και χειροκροτούμε κάθε φορά που κάποιος αθλητής μας ανεβαίνει στο βάθρο φορώντας την γαλανόλευκη στο στήθος και δεν καταλαβαίνω το λόγο καθότι σαν χώρα έχουμε υπάρξει αμέτοχοι στην προσπάθεια και την επιτυχία αυτή.
Ο πρωταθλητισμός αργοπεθαίνει καθημερινά. Ίσως υπάρχουν ελπίδες σωτηρίας αλλά αν δεν σημειωθούν δραστικές αλλαγές σύντομα, θα μπορούμε να μιλάμε για βέβαιο θάνατο.
Να ξεκινήσω με τους αθλητές που θυσιάζουν τη ζωή τους και την καθημερινότητα τους προσπαθώντας για καλύτερα αποτελέσματα και διακρίσεις τόσο σε ομαδικό όσο και σε ατομικό επίπεδο και πλέον έχουν ξεχάσει τι χρώμα έχουν τα ευρώ!! Μόνο συνεχείς υποσχέσεις για ξόφληση των χρημάτων που δικαιούνται, οι οποίες δυστυχώς δεν γεμίζουν τις τσέπες τους. Ωστόσο τους αναγκάζουν με έμμεσο τρόπο να παρατήσουν αυτό που έχουν μάθει να κάνουν από παιδιά και αγαπάνε και να βγούνε ξαφνικά, διανύοντας την 2η και 3η δεκαετία της ζωής τους, στον πραγματικό κόσμο και να ψάξουν κάτι καινούριο που θα τους εξασφαλίσει τα προς το ζην.
Βαδίζοντας σε αυτούς τους ρυθμούς ο πρωταθλητισμός θα φτάσει να γίνει προνόμιο των πλουσίων και οι υπόλοιποι θα πρέπει να αρκεστούμε απλώς στον αθλητισμό και να αφήσουμε όνειρα και φιλοδοξίες κατά μέρος.
Να συνεχίσω τώρα με τις υποδομές και τις εγκαταστάσεις που είναι ανύπαρκτες ή επιπέδου τριτοκοσμικών χωρών. Ακόμη πληρώνουν οι έλληνες πολίτες τις φαντασμαγορικές ολυμπιακές μας εγκαταστάσεις όπου η βρωμιά τους και ή εικόνα της εγκατάλειψης τους δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνα τα γήπεδα και τα αθλητικά κέντρα εξωτερικών προδιαγραφών με τα οποία διαφημίζαμε τη χώρα μας. Αυτό είναι μια γενική εικόνα του αθλητισμού σήμερα στην Ελλάδα αλλά εγώ θα πάρω θέση για τα κολυμβητήρια των οποίων την πορεία και βιώνω καθημερινά.
Σε μια ολόκληρη Θεσσαλονίκη, υπάρχουν ουσιαστικά δυο πισίνες που φιλοξενούν τις πρωταγωνιστικές και αγωνιστικές κατηγόριες της κολύμβησης και του πόλο. Τον τελευταίο καιρό φημολογείται έντονα πως το ένα από τα δυο κολυμβητήρια θα βάλει λουκέτο γιατί λόγω χρωστούμενων χρημάτων δεν μπορεί να συντηρηθεί και έτσι θα διακοπεί η παροχή του αερίου με αποτέλεσμα το νερό να παγώσει και να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι πισίνες. Η ιστορία όμως μάλλον δεν θα μείνει σε απλή φημολογία. Οι περικοπές έχουν ήδη ξεκινήσει. Σήμερα το πρωί, για λίγα δευτερόλεπτα ‘’χάθηκα’’ και νόμιζα πως αντί για την πισίνα που μπαίνω εδώ και 20 χρόνια, βρέθηκα σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Όχι δεν έκανα εγώ λάθος, αλλά το έντονο πράσινο χρώμα της πισίνας με έκανε προς στιγμή να μπερδευτώ!!!!!
Τα συμπεράσματα λοιπόν είναι δικά σας…
Ελπίζω μόνο φέτος να μην υπάρξουν πολλές συμμετοχές ξένων αθλητών στους διεθνής αγώνες στην πόλη μας τον Δεκέμβριο, ούτε και πολλές συμμετοχές ξένων ομάδων σε ενδεχόμενα τουρνουά υδατοσφαίρισης γιατί ‘’η αθλιότητα’’ μας, ας μου επιτραπεί η έκφραση, θα ξεφύγει από τα όρια των συνόρων μας και μετά άντε να υπερασπιστούμε αυτό το κράτος…
Ας βάλει ο Θεός το χέρι του όσο είναι ακόμη καιρός!

Il nuoto... è una passione....

Il nuoto... è una passione.
Fino a quando si può nuotare? ‘’Per tutta la vita’’, sarebbe la risposta ideale per me.
Mi dispiace ma viviamo in paesi dove non ci sono gli incentivi e le infrastrutture per l’atletica professionale e siamo obbligati a smettere di praticare il nuoto che per noi non è solo uno sport come gli altri ma un modo di vivere.
C’e un momento in cui tutti dobbiamo pensare che vogliamo fare nella nostra vita. Per me è stato difficile capire che non posso piu fare tre allenamenti ogni giorno, ora che ho 23 anni e non ho un lavoro sicuro per il futuro. Per dire la verità faccio ancora due allenamenti ogni giorno ma so che non posso vincere qualcosa di più. Lo faccio perche non posso pensare alla mia vita senza il nuoto. Ma ho dato una priorità anche ad altre cose come una laurea e un lavoro fisso. Purtroppo non possiamo vivere con questo sport come fanno i calciatori, per esempio.
Sarebbe più facile se fossimo in un paese che avesse la forza,la capacità di proteggere i nostri atleti. Ma ora siamo soli e limitati dalla mancanza di infrastrutture e sicuramente ci aspetta una vita abbastanza difficile.
Quindi forse non possiamo fare tutto quello che abbiamo sognato ma possiamo continuare a nuotare anche in un modo un po’ differente, meno stressante.
Perchè il nuoto è come una droga. E’ vero che il cloro crea una dipendenza… e noi la vogliamo...questa dipendenza, perchè abbiamo passato più ore della nostra vita sotto l’acqua che a terra, perchè abbiamo creato amicizie fraterne e abbiamo ricordi di incalcolabile valore. Abbiamo fatto tanti sacrifici, il fatto che eravamo morti di stanchezza era una cosa normale e quotidiana ma non ci pentiamo neanche un attimo di tutto questo...

Αθλητισμός ή Πρωταθλητισμός?

Δυο λέξεις τόσο όμοιες με τεράστια διαφορά στο περιεχόμενο τους. Θα διάλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς κανένα ενδοιασμό να ακολουθήσω την δεύτερη.
Υγεία, καλή φυσική κατάσταση, ψυχική ηρεμία είναι πλεονεκτήματα που σου προσφέρει η πρώτη. Ικανοποίηση, δύναμη, δυνατό χαρακτήρα, απογοήτευση, κούραση, πόνο, αδικία, καθόλου ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό σου και για τους δικούς σου ανθρώπους είναι μερικά από αυτά που βιώνεις ακολουθώντας την δεύτερη.
Ένας λογικός άνθρωπος θα επέλεγε τον αθλητισμό για εμφανείς λόγους. Γιατί ότι σου προσφέρει είναι θετικό. Με απόλυτη συνείδηση δηλώνω πως ακόμη και μετά από είκοσι χρόνια στις πισίνες και πολλά από αυτά στον πρωταθλητισμό, εγώ θα επέλεγα τον πρωταθλητισμό με όσες αρνητικές λέξεις και αν έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη. Μπορεί να χρειάζονται χρόνια προσπάθειας και πάντα να αισθάνεσαι πως άξιζες να κερδίσεις κάτι παραπάνω, βάση αυτής, αλλά ακόμη και η μια στιγμή που θα πετύχεις το στόχο σου κατά τη διάρκεια της καριέρας σου δεν συγκρίνεται με τίποτα. Εκείνη είναι η στιγμή που ανταμείβεσαι για όλο τον πόνο, την κούραση και την ψυχολογική πίεση που έχεις υποστεί.
Έρχεται όμως μια στιγμή στη ζωή μας που δυστυχώς πρέπει να πατήσουμε τα πόδια μας στη γη και να δούμε τα πράγματα πιο ρεαλιστικά. Μακάρι να ζούσαμε σε μια χώρα όπου και μόνο η προσπάθεια που έχουμε καταβάλει όλα αυτά τα χρόνια και ο χρόνος που έχουμε ξοδέψει κάνοντας πρωταθλητισμό μας εξασφάλιζε κατά ένα μέρος το μέλλον μας. Θα ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνητρο για τα παιδιά να ασχοληθούν πιο σοβαρά με τον αθλητισμό. Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που μας κόβει τα φτερά όσων αφορά τον πρωταθλητισμό και μας προσγειώνει σε μια άλλη πραγματικότητα και όχι σε αυτή που έχουμε ονειρευτεί εμείς. Όσοι έχουν βρεθεί στη θέση του αθλητή- μαθητή γνωρίζουν πολύ καλά πως είναι αδύνατο να γίνουν και τα δύο σε υψηλό επίπεδο. Όσο και να με στενοχωρεί αυτή η αναγκαστική επιλογή θα παρότρυνα κάποιον να ασχοληθεί με τις σπουδές του για να μπορέσει να εξασφαλίσει μια θέση σε μια σχολή που θα έχει ο ίδιος επιλέξει να ακολουθήσει και για να έχει κάτι χειροπιαστό να δείξει στο μέλλον για να εξασφαλίσει μια δουλειά.
Με λύπηση παρατηρώ πως όσο περνάνε τα χρόνια αντί να οδεύουμε προς κάτι καλύτερο, τα πράγματα όσον αφορά την εκπαίδευση και τον πρωταθλητισμό χειροτερεύουν και πιστεύω πως θα μειωθούν κατά πολύ τα παιδιά που θα διαλέγουν να ακολουθήσουν το δρόμο του πρωταθλητισμού.
Εδώ και ένα χρόνο κάνω πολλά πράγματα που δεν είχα την δυνατότητα να κάνω μέχρι πέρσι, είτε λόγο έλλειψης χρόνου είτε λόγο κούρασης. Έχω δημιουργήσει καινούριες φιλίες εκτός πισίνας, έχω τη δυνατότητα να κάνω ένα ταξίδι ή ακόμη και να ξενυχτήσω χωρίς να είναι Σάββατο. Αν μου έλεγε κάποιος τώρα πως αν τα παρατήσω όλα αυτά που είναι καινούρια για μένα και ξεκινήσω πάλι ατελείωτες ώρες προπόνηση, δύο και τρεις φορές τη μέρα και στερήσεις κάθε είδους θα έχω και το παραμικρό κέρδος θα το έκανα, με το χέρι στην καρδιά. Θα ξεκινούσα αυτό τον τρόπο ζωής από την ίδια κιόλας στιγμή. Δυστυχώς όμως αυτός ο κάποιος δεν είναι πραγματικό πρόσωπο και δεν θα μου υποσχεθεί ποτέ κάτι τέτοιο γι’ αυτό και εγώ πρέπει να περιορίσω το κολύμπι μου στα πραγματικά δεδομένα και να συνηθίσω αυτόν τον καινούριο τρόπο ζωής. Μου είναι ακόμη δύσκολο αλλά πιστεύω πως με τον καιρό ίσως τον αγαπήσω κιόλας.
Αισθάνομαι μια μικρή ευγνωμοσύνη και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό ως ένα σημείο που βίωσα τις χαρές και τις λύπες του πρωταθλητισμού μέχρι ένα σημείο και που βρήκα το θάρρος και την ευκαιρία να εκφράσω γραπτά τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου γιατί ξέρω πως τα λόγια μου θα αγγίξουν και άλλες καρδιές.
Εύχομαι ολόψυχα ο αθλητισμός να μην χάσει κάθε είδους αξιοπρέπεια με το πέρασμα των χρόνων και να μην αλλοιωθεί εντελώς η σημασίας αυτής της λέξης στο βωμό του χρήματος και των προσωπικών συμφερόντων.

Swimming is all about… YOU!

When you swim you swim for yourself. When you dive into that freezing cold water every morning at 5.00, you are not doing it for anyone else. You are doing it for You!! You don’t swim so you can have attention. No one cares. Swimming isn’t a sport about fame or attention. You do it for you. This is the one sport that you can steal the limelight. Be the centre of attention without being an attention seeker. You do it because you love pain, suffering, torture.. no mater what you say. You love pushing yourself and you know that in the end all the pain and torture your coach put you through will be worth it. You know how great it will feel when you get that goal time, and that’s what keeps you going. Swimming is all about YOU. Remember that when you wonder why you swim."
You have the right to choose the life you want to live. You have the right to make the choices you will be happy with. All you need is will.
Choose getting up before the sun rises. Choose leaving the pool before the sun sets. Choose the cold rush you get as you jump in the pool. Choose the calmness you find when you are in the water. Choose burning lungs and tired muscles in the middle of a long set. Choose that ultimate feeling after a perfect race. Choose the coaches that know you better than your own parents. Choose dedication. Choose passion.
Every sport has something beautiful. Every sport makes you stronger and healthier. Though there is something magical about swimming. It's the feeling you get at the end of a hard practice when you've pushed yourself to the limit; the way the water feels when you get back in after a few months off. It's a part of your identity, something you love, and something you hate. A bond that's okay because every time you are up on the blocks it isn't just you. lt's all the friends and coaches over the years, all the practices, all the laughter, all the "off" races, all the lifetime bests, and all the road trips. As individual as it may seem, swimming is really a team sport, and even still, its more than just a sport. It's a way of life."

...replacing the tears with a smile...

I look around and l see people lost in their troubles, trying to figure out a way to escape from what tortures them… l look around and l see many unhappy faces… All of a sudden they have lost the reasons who made them smile…
Recently l was a part of them… l was desperately trying to find a reason that could bring back the smile on my face… My only way out was my friends who tried to make me hope for better days… Friends l might say are THE treasure.
And u can say ‘’come on! You’re 22 and you have your family, your home and your friends! What on earth could have made you so unhappy?’’ well yes… you are right! l have them and l’m grateful for that. l just stood so unlucky in everything else, with difficulties with my health, with my uni, with swimming, with relationships and all and l guess that were the reasons who made me feel that way. Truth is l felt like quitting everything and starting a new life for a few months in another country. l felt like l didn’t have any strength left.
It’s tragic cause we people create problems even though there that they don’t exist. It’s like we don’t want to be happy… we have our eyes totally closed to important things that we have and we focus ourselves to meaningless things that we can’t have. Sometimes by trying so hard to change something we actually lose precious moments from our life. Some things can’t change. You can either deal with them or replace them.
As one of my friends, who by the way l really thank and appreciate, told me :
‘There comes a time in our life when we have to let go all of the pointless drama and the people who create it, and surround ourselves with people who make us laugh so hard we forget the bad things and focus only on the good.’ After all, life is too short my friends to be anything else but happy! For that reason we don’t have to waste it with people who don’t appreciate us.
l guess l have to be strong cause things will get better. It might be stormy for a while, but it can’t rain forever.
Laugh when you can, apologise when you should. Let go of what you can’t change! It’s the only way you will feel happy and forget everything else!
A good laugh makes a good day. Allow joy to live in you and trough you. Use it as an advantage in a dark world to make it lighter. Cause after all my friends…
There’s nothing like taking deep breaths after laughing that hard! Nothing in the world can compare with a sore stomach for the right reasons….

l congratulate those of you who don’t lose their smile even though in difficult times and l hope you could stay that way forever…
and l suggest to those who feel sad and unhappy to take a better look on their lives, focus on the positive stuff and put a huge smile on their beautiful faces…