Αθλητισμός ή Πρωταθλητισμός?

Δυο λέξεις τόσο όμοιες με τεράστια διαφορά στο περιεχόμενο τους. Θα διάλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς κανένα ενδοιασμό να ακολουθήσω την δεύτερη.
Υγεία, καλή φυσική κατάσταση, ψυχική ηρεμία είναι πλεονεκτήματα που σου προσφέρει η πρώτη. Ικανοποίηση, δύναμη, δυνατό χαρακτήρα, απογοήτευση, κούραση, πόνο, αδικία, καθόλου ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό σου και για τους δικούς σου ανθρώπους είναι μερικά από αυτά που βιώνεις ακολουθώντας την δεύτερη.
Ένας λογικός άνθρωπος θα επέλεγε τον αθλητισμό για εμφανείς λόγους. Γιατί ότι σου προσφέρει είναι θετικό. Με απόλυτη συνείδηση δηλώνω πως ακόμη και μετά από είκοσι χρόνια στις πισίνες και πολλά από αυτά στον πρωταθλητισμό, εγώ θα επέλεγα τον πρωταθλητισμό με όσες αρνητικές λέξεις και αν έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη. Μπορεί να χρειάζονται χρόνια προσπάθειας και πάντα να αισθάνεσαι πως άξιζες να κερδίσεις κάτι παραπάνω, βάση αυτής, αλλά ακόμη και η μια στιγμή που θα πετύχεις το στόχο σου κατά τη διάρκεια της καριέρας σου δεν συγκρίνεται με τίποτα. Εκείνη είναι η στιγμή που ανταμείβεσαι για όλο τον πόνο, την κούραση και την ψυχολογική πίεση που έχεις υποστεί.
Έρχεται όμως μια στιγμή στη ζωή μας που δυστυχώς πρέπει να πατήσουμε τα πόδια μας στη γη και να δούμε τα πράγματα πιο ρεαλιστικά. Μακάρι να ζούσαμε σε μια χώρα όπου και μόνο η προσπάθεια που έχουμε καταβάλει όλα αυτά τα χρόνια και ο χρόνος που έχουμε ξοδέψει κάνοντας πρωταθλητισμό μας εξασφάλιζε κατά ένα μέρος το μέλλον μας. Θα ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνητρο για τα παιδιά να ασχοληθούν πιο σοβαρά με τον αθλητισμό. Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που μας κόβει τα φτερά όσων αφορά τον πρωταθλητισμό και μας προσγειώνει σε μια άλλη πραγματικότητα και όχι σε αυτή που έχουμε ονειρευτεί εμείς. Όσοι έχουν βρεθεί στη θέση του αθλητή- μαθητή γνωρίζουν πολύ καλά πως είναι αδύνατο να γίνουν και τα δύο σε υψηλό επίπεδο. Όσο και να με στενοχωρεί αυτή η αναγκαστική επιλογή θα παρότρυνα κάποιον να ασχοληθεί με τις σπουδές του για να μπορέσει να εξασφαλίσει μια θέση σε μια σχολή που θα έχει ο ίδιος επιλέξει να ακολουθήσει και για να έχει κάτι χειροπιαστό να δείξει στο μέλλον για να εξασφαλίσει μια δουλειά.
Με λύπηση παρατηρώ πως όσο περνάνε τα χρόνια αντί να οδεύουμε προς κάτι καλύτερο, τα πράγματα όσον αφορά την εκπαίδευση και τον πρωταθλητισμό χειροτερεύουν και πιστεύω πως θα μειωθούν κατά πολύ τα παιδιά που θα διαλέγουν να ακολουθήσουν το δρόμο του πρωταθλητισμού.
Εδώ και ένα χρόνο κάνω πολλά πράγματα που δεν είχα την δυνατότητα να κάνω μέχρι πέρσι, είτε λόγο έλλειψης χρόνου είτε λόγο κούρασης. Έχω δημιουργήσει καινούριες φιλίες εκτός πισίνας, έχω τη δυνατότητα να κάνω ένα ταξίδι ή ακόμη και να ξενυχτήσω χωρίς να είναι Σάββατο. Αν μου έλεγε κάποιος τώρα πως αν τα παρατήσω όλα αυτά που είναι καινούρια για μένα και ξεκινήσω πάλι ατελείωτες ώρες προπόνηση, δύο και τρεις φορές τη μέρα και στερήσεις κάθε είδους θα έχω και το παραμικρό κέρδος θα το έκανα, με το χέρι στην καρδιά. Θα ξεκινούσα αυτό τον τρόπο ζωής από την ίδια κιόλας στιγμή. Δυστυχώς όμως αυτός ο κάποιος δεν είναι πραγματικό πρόσωπο και δεν θα μου υποσχεθεί ποτέ κάτι τέτοιο γι’ αυτό και εγώ πρέπει να περιορίσω το κολύμπι μου στα πραγματικά δεδομένα και να συνηθίσω αυτόν τον καινούριο τρόπο ζωής. Μου είναι ακόμη δύσκολο αλλά πιστεύω πως με τον καιρό ίσως τον αγαπήσω κιόλας.
Αισθάνομαι μια μικρή ευγνωμοσύνη και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό ως ένα σημείο που βίωσα τις χαρές και τις λύπες του πρωταθλητισμού μέχρι ένα σημείο και που βρήκα το θάρρος και την ευκαιρία να εκφράσω γραπτά τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου γιατί ξέρω πως τα λόγια μου θα αγγίξουν και άλλες καρδιές.
Εύχομαι ολόψυχα ο αθλητισμός να μην χάσει κάθε είδους αξιοπρέπεια με το πέρασμα των χρόνων και να μην αλλοιωθεί εντελώς η σημασίας αυτής της λέξης στο βωμό του χρήματος και των προσωπικών συμφερόντων.